Predsjednik Srbije, Aleksandar Vučić je teški politički pragmatik. Prava politička životinja, koja je prigrabiti i prigrliti sve što u u datom trenutku treba ili može biti od neke koristi.
Čak i ukoliko se radi o nečemu ne baš tako važnom ili bitnom. Važno je jedino da to Vučiću u nekom trenutku “treba” i sve ostalo je stvar “tehnikalija” i dobro razrađenog sistema poluga vlasti u državnom aparatu, diplomatiji, “službama” i naravno medjima.
Srbijanski predsjednik tako sa jednakim žarom i entuzijazmom i u maniru vrhunskog javnog manipulatora zna zastupati čitav spektar različitih - počesto i potpuno suprotstavljenih ideja. Recimo, svojevremeno je na mjesto premijerke “gurnuo” javno deklariranu osobu LGBTQ populacije, želeći se Evropi predstaviti kao moderan i naparedan političar, da bi je kasnije pretvorio u svoju lutku na koncu, koja uredno odrađuje dodijeljenu joj “rolu”.
Vrhunac ovog pratmatizma je bila nedavna Vučićeva izjava kako “ne može” potpisati zakon o istospolnim zajednicama u Srbiji, ali eto, srbijanska premijerka i dalje može biti deklarirana lezbijka.
Brnabić je naravno ovu Vučićevu najblaže rečeno čudnu izjavu “prećutala”, a šta je i drugo realno i mogla, kada je već priostala da bude Vučićeva “demokratska” legitimicija. Barem neko vrijeme, jer je ta priča odavno pročitana. Priča sa LGBTQ premijerkom i kasnijem vraćanju na “početne položaje” zaštite srbijanskog patrijahalnog društva, samo je jedan od benignijih primjera Vučićeva pragmatične vladavine sistemom u kome nema neplaniranih događanja.
Ako ih ima, onda je za tako nešto, kao i cijeli niz bitnih stvari zadužen samo ON, koji najavljuje, obznanjuje, pojašnjava i na kraju legitimizira ili demonizora. Kako mu odgovara...
U Vučićevom (srpskom) svetu zato (trenutno) ima mjesta i za četnike i partizane, a sve pod egidom “antifašizma”.
Stara je to ideja proistekla iz ekstremno nacionalističkih srbijanskih krugova iz kojih se politički “porodio” i sam Vučić, a prema kojoj Titovi partizani i kominiti nisu bili jedini antifašisti, već se taj oreol stavlja oko glave i liderima dokazano zločinačkog četničkog pokreta i marionetske londonske “Vlade u izbeglištvu”. Nije bez lude Vučićev mentor bio baš notorni vojvoda - Vojislav Šešelj!
Zato ne treba čuditi što se na proslavi Dana pobjede nad fašizmom u Evropi u Beogradu, na kratko pojavila i zajednička fotografija Draže Mihajlovića i Josipa Broza - Tita!?
Zapravo, to je logičan nastavak dugogodišnjih i doziranih nastojanja da se četnicima ustupi status “antifašista”, baš kao i civilnim vlastima u to vrijeme, koje su bile samo produžena ruka nacističke politike. Poput recimo premijera Milana Nedića, koji se zvanično i sudski abolira, iako je svojevremeno ponosno poručivao da je u Srbiji “židovsko pitanje rešeno”.
Obzirom da bi potpuno brisanje partizana u ovom trenutku, ipak “bilo previše”, Vučić i ekipa srbijanskih nacionalista se pragmatično odlučila na svojevrsno postepeno pridruživanje “četnika” pobjednicima u Drugom svjetskom ratu. Ideološki, nacionalno, pa čak i putem popularne kulture, filmova i TV serija.
Kako je ocijenjeno da je ta revizija izvršena temeljito i dovoljno dugo, na kraju je procijenjeno da je došao taj trenutak da Čiča osvane u društvu Starog i da se to predstavi kao nešto "normalno".
Dapače, navnodno činjenično - “tačno”.
Ideja pomirbe ratnih neprijatelja i ideoloških suparnika, nije nešto što je “patent” srbijanskih nacionalista. Po načinu planiranja i izvedbe, nešto slično je prije više od trideset godina učinio i prvi predsjednik RH, Franjo Tuđman, koji je pod strategijom “povijesne pomirbe djece ustaša i partizana”, na isti način izveo povijesni revizionizam i ustaškom pokretu dao svojevrsnu rehabilitizaciju i pravo građanstva na novim osnovama “nacionalne pomirbe”.
Rezultat take politike znamo...lijeve političke opcije su samo iskorištene za novi oblik nacionalnog “jedinstva”, a ekstremno desne ideje i njihovi promotori su ustoličeni kao povijesno relevantne i važne figure, koje su samo “sanjale samostalnu Hrvatsku”.
To što su u tom “sanjanju” na javi počinjeno nevjerovatni zločini, a pola Hrvatske dato Italiji, to se u novom narativu pogubilo ili mu se ne daje dovoljan značaj. Slična priča je i u Srbiji, samo sa drugačijim predznakom.
I dok su u Hrvatskoj poražene ustaške snage po naredbi “odozgo” prekomandovane u borce za nacionalnu stvar i naivne, ali iskrene suvereniste, dotle se u Srbiji četinici i Nedić žele prikazati kao - ni manje ni više, nego “antifašisti”!? Iako je njihova saradnja sa njemačkim snagama jasno dokumentovana, a zločini, mahom nad Bošnjacima i komunistima precizno dokumentovani.
Uglavnom, odavno započeti procesu istorijskog i povijesnog revizionizma sada su u završnoj fazi, kada je nakon godina pažljivih priprema potrebno “završiti započeto” i to vlasti u Zagrebu i Beogradu rade sa jednakim žarom.
Sve pod etiketom “pomirenja”, navodno dugo skrivane istorijske istine ili “novih činjenica”, koje, eto do sada “nisu bile poznate”.
Ustvari jedene nove činjenice u slučaju Hrvatske i Srbije su te da se jedno radi, drugo misli, a treće planira. Načelno i Beograd i Zagreb se kunu u demokratske vrijednosti Evrope bazirane na antifašizmu, dok se u stvarnosti vrši tiha i očito vrlo efikasna revizija.
Istorije ili povjesti?
Nazovite to kao hoćete. Jezik i pismo nisu važni, već poruka, koja se šalje i strategija, koja se zastupa i što je najgore realizira. Sve prekriva samo "tišina, koja se itekako čuje"....
Nema komentara:
Objavi komentar